El jardineru fiel (fragmentu) de Clarissa Pinkola Estés

Al día derréu, el práu tovía ajumaba, peru`l juéu ya bíase descastáu. Cona su cesoria tan cabruñáa comu una navaja, el mi tíu surrapeó las renegrías ráices y los garabitos desparcíos diquiá, dejando la tierra tovía mas al ventisti.

-¿Véis esa tierra alampanti y renegríu? -dijo`l mi tíu- Mu luegu otendremos muchu d`ellu, tantu que no vos lo váis a creer.

-¿Qué ensimentarás allí? -lu pisculicé-

-No ensimenté náa -retrucó él.

No lo comprendí. Ya bíamos alampáu la tierra otras vegáas, pos la cernáa burdiaba l`astragu cansu.

-¿Por qué vas a dejar la tierra varcíu y ensín ensimentar, tiu?

-Pa que sea una convidáa, mozuca.

El mi tíu desplicome que los pinos y las cajigas no se destiendin polos práos ne se desenrrollan hiciendo nuéos boscos a no ser que deji`l práu engentu. El mi tíu sueñaba con qu`aquella tierra estiel convirtiérase nuna nuéa biesca de gran beldá ena que nos juéramos pa solecer.

Clarissa Pinkola Estés

Es tamién autora de "Mojeris que cuerrin conos lobos"