8 feb 2009

Las nuestras islas de Xavier Rodríguez Baixeras


Las islas enjamás duermin, el su sueñu
nanta espesu d`irizos, no reposa;
el su boscu de chuvia dura un mes,
ensín cesías ne sembra de mojer

d`allí allega una nave, lenta quilla,
un esquife notámbulu; d`allí
es el boyu que brilla ensín pasión;
l`incienso que no da carni ne augua.

Los güevos no aquedan so las aves;
las aves vuelan frígidas, grijando
el vientu qu`aventan col su vuelu

traza la jorma de las nuestras asperanzas
l`árguma es mas cermeña, la flor mas cruda.
Las islas enjamás duermin nel su sueñu.

Xabier Rodríguez Baixeras

Las auguas abandonáos

No hay comentarios: