17 jul 2009

Los cuatru rabinos

Una nuechi cuatru rabinos recibierin la vesita d`un ángel que los despertó y apurriólos al Siétimu Tombu del Siétimu Cielu. Dendi allí daban vista a la Rueda d`Ezequiel.

En bajando del Pardes -el Paraisu- a la Tierra, un de los rabinos s`enrelochó. Esmanó`l juiciu y echando gorgorllitos pola boca carriló pol cielu jasta la final de la su vida. El sigundu rabinu era puntu mas cínicu: "Namás que vi la Rueda d`Ezequiel nun sueñu. No aconteció náa rialmenti". El tercer rabinu parletaba ensín agutar, no galgaba de dicir lo que vió. Taba osesináu y cuntaba cómu estaba jechu`l paraisu, lo que sinificaba, la su importancia... jasta que, a la final, s`escabildró y traicionó la su fe. El cuartu rabinu, qu`era poeta, apañó un papel y una pluma, asentóse so un olivu y escribió cantíu trés cantíu atentu la palomba qu`estaba nuna quima, la su jiuca nel ron y, atentu tolas estrellas del cielu. D`esti móu vivió la su vida mijor qu`enantis.

No hay comentarios: